Afgelopen vrijdag 20 september was het een jaar geleden dat mijn moeder plotseling stierf. Het was een gekke week, vol herinneringen, goede en slechte. Afgelopen weekend gingen wij met mijn vader en zusje weg. Samenzijn bovenin Nederland, uitwaaien, praten, lachen, varen, bowlen, gourmetten, zwemmen, spelen en herdenken. Ik merk dat ik het nodig heb iets tastbaars te doen met het gemis. Zo schreef ik een brief op groeipapier dat ik bij het graf heb begraven. Ik las Mees voor het eerst ‘lieve oma Pluis’ voor en legde hem uit dat oma dood is. We keken foto’s en maakten samen een tekening. Ook die hebben we begraven. We hebben een kaars aangestoken bij het graf en ik plukte bloemen uit de tuin en zette ook die bij het graf. Eén van de bloemen namen we mee naar het huisje waar we verbleven en hebben we gister uitgestrooid in de Waddenzee. Ik weet niet goed wat ik moet met mijn verdriet. Ik hoef niet te huilen, ben niet chagerijnig. Maar in mij doet het pijn, letterlijk. Mijn hart doet zeer van het gemis. Lieve mama, ik mis je zo.
No Comments