Bloggen, dat doen we toch niet meer? Micro bloggen heet het tegenwoordig, op instagram en facebook. Of vloggen, dat is pas hip. Nee een podcast, dat is het nu helemaal. Waarom nog moeite doen om een heel stuk te schrijven, foto’s te maken, die te bewerken en dat alles online te gooien als toch niemand het leest? (Waarom überhaupt moeite doen? Maar dat is weer een hele andere vraag waar mijn brein zich graag over buigt maar is iets minder relevant hier.) Of ben ik inmiddels op een leeftijd dat het me niet meer uitmaakt of iets wel of niet hip is en doe ik lekker wat ik wil..? Of misschien heb ik het mis en houden mensen nog steeds van dingen lezen. Ik zie natuurlijk alleen wat er gebeurt in mijn eigen bubbel. Daar valt het me wel op dat we steeds meer luisteren in plaats van lezen. Podcasts en luisterboeken worden steeds populairder. Net als bewegend beeld in stories en op youtube. En toch, toen ik een proefabonnement op de Volkskrant had vond ik dat zo lekker. Elke ochtend op de bank met dat knisperende papier. Misschien ben ik ouderwets maar ik heb ook nog steeds geen e-reader. Boeken en tijdschriften lees ik het liefst nog gewoon zoals vroeger. Maargoed, die blog dus. Die heeft nieuw leven nodig. Ik heb getwijfeld of ik zou stoppen. Gewoon laten doodbloeden of rigoreuzer alles deleten. Misschien zelfs wel helemaal stoppen met social media. Lekker offline gaan leven in plaats van veel teveel tijd online besteden. Maar ik hou van schrijven. Ik hou van de interactie die ik heb op instagram. Ik hou van beelden maken. Dus ik blijf. Met een beetje een plan, met daarin genoeg ruimte om van koers te veranderen maar wel iets van structuur. Ik ga weer een poging wagen.

De tekst hierboven schreef ik op 13 april 2021. Dat is inmiddels heel wat dagen geleden. Toen vond ik het niet goed genoeg (lang leven mijn innerlijke criticus), twijfelde ik aan alles en nog het meest aan mezelf en was ik me uit een diepe depressie aan het worstelen. Inmiddels ben ik zover dat ik dit publiceer, ik wil zo graag schrijven, delen, maken, het moet gewoon naar buiten. Al blijft de twijfel of mensen hier wel op zitten te wachten. Of het wel goed genoeg is. Of ik wel goed genoeg ben. Mijn inner critic is strong and she’s a b*#ch.

Lang geleden begon ik met bloggen. In mijn studententijd om gedichtjes en hersenspinsels te delen met bekenden, mijn ei kwijt te kunnen door wat in mijn hoofd zat op te schrijven. De lat lag laag en dat was prima. Later ging ik bloggen over lifestyle. Nog steeds over wat me bezig hield maar ook over wat ik dacht dat anderen interessant vonden. Ik ging naar bijeenkomsten met andere bloggers, leerde veel nieuwe creatieve mensen kennen (waarvan sommigen nog steeds, hoera) maar het voelde altijd als een soort kunstje. Iets wat toch niet helemaal van mij was. Uiteindelijk besloot ik het roer om te gooien, ik ging me meer toespitsen op een thema. Dat werd slow living, langzaam leven. Als je het leuk vindt lees je hier meer over waar thé au citron vandaan komt en voor staat.

Nu voel ik vooral de drang om te schrijven, om te creëren. Met woorden en met beeld. Om te delen en te inspireren. Met als rode (gele) draad een langzamer leven. Met tijd voor dingen doen, stilstaan, maken, duurzaamheid, groene vingers, slow fashion, slow living, eten, drinken, reizen… Maar vooral niet perfect. Verwacht geen uitgelijnde kaders of dat ik het perfect voor elkaar heb. Ik leef niet 100% duurzaam en doe niet alles langzaam. Maar misschien is die imperfectie juist wat het leven zo mooi maakt. Ik hou van de rafelrandjes van anderen dus misschien wordt het tijd die van mezelf te gaan omarmen.

De prachtige vilten citroenen kreeg ik afgelopen vorig jaar voor mijn verjaardag van Susan. Zo blij mee! Er moet nog een mooi plankje aan de muur in de werkkamer waar ze op kunnen pronken. Net als al die kunst die nog ingelijst en opgehangen moet worden. Het gaat allemaal niet zo snel als ik zou willen. Maar het komt. Stapje voor stapje, voet voor voet.