Aan het einde van het jaar is het traditie om terug én vooruit te kijken. In terugkijken had ik dit jaar niet zoveel zin. Er waren zoveel dieptepunten. Gelukkig ook hoogtepunten, maar om nou alleen die te delen vind ik niks. Wel zette ik in 2024 vast de toon voor dit jaar. In een gesprek met iemand besefte ik me dat ik het echt lastig vind om alles alleen te doen. Ik wil zoveel, meer bloggen, meer collages maken, meer creëren, meer doen. Maar de hele tijd mezelf aanjagen, mezelf achter de broek aanzitten, zelf alle keuzes maken en knopen doorhakken vind ik echt lastig. Ook heel leuk, begrijp me niet verkeerd. Het is heerlijk om eigen baas te zijn. Maar het besef dat ik mensen om me heen miste om mijn werk mee te delen was voor mij een eyeopener. Vlak na dit besef zag ik bij Monique van Happymakersblog de PPO subsidie langskomen. Had ik al vaker gezien maar nu ging er meteen iets bij mij aan. Ik kon haar inhuren! Ik mailde haar meteen, vroeg subsidie aan (die binnen 24 uur werd goedgekeurd, lekkere opsteker) en we spraken eind november af voor een persoonlijk traject. Monique doet trajecten met groepen illustrators/makers maar biedt ook coaching aan voor mensen individueel. Ik ken Monique al jaren, ik weet nog dat ik haar voor het eerst sprak tijdens Meet the Blogger en dat klikte meteen. Wat een fijne vrouw! Zo lief en zoveel kennis, heerlijk. De afgelopen jaren daagde ze me vaker uit, bijvoorbeeld met de kerstkaartencountdown, dan mailde ze me of ik ook meedeed en ging ik snel aan de slag. Dat soort deadlines werken echt goed voor mij. En het is zo fijn als er iemand is die in je gelooft. De afspraak die ik had met Monique was heel fijn en ontzettend goed voor mijn zelfvertrouwen. Helaas overleed vlak daarna mijn oma waardoor ik even helemaal geen ruimte meer had om aan de slag te gaan met alles dat we besproken hadden. Nu begint dat gelukkig weer te komen en eind deze maand gaan we verder. Daar heb ik nu al zoveel zin in! Sowieso heeft de afspraak het vuurtje in mij opgestookt. Het voelt alsof er meer ruimte is gekomen voor mijn collages. Alsof er een extra kamer bij is, er zijn ineens zoveel meer mogelijkheden en ik denk veel breder. Zo fijn! Om mezelf te blijven trainen kocht ik bij Marjolein Delhaas het 365 dagen boek, met elke dag een lege bladzijde. Ik gebruik dit nu als een soort dagboek met beeld. Ik probeer elke dag een pagina te vullen. Niet perfect, niet ingewikkeld, gewoon even bladeren, knippen, plakken of tekenen. Tot nu toe heb ik vooral snelle collages gemaakt en dat bevalt heel goed. Ook plak ik dingen die ik wil bewaren in het boek, zoals een kaart die bij een cadeau zat die ik kreeg voor mijn verjaardag. Op mijn instagram deel ik regelmatig wat ik heb gemaakt.

Naast het inhoudelijk bezig zijn met Monique wilde ook heel graag iemand die met me mee zou denken over doelen en wat haalbaar is. Ik denk vaak zo lang na over alle verschillende opties van wat ik kan doen dat ik uiteindelijk helemaal niets meer doe. En dan is er ook nog mijn strenge stem Trudy die me vertelt dat niks goed genoeg is en mensen totaal niet op mij zitten te wachten. Daarom vroeg ik Yvette van Mentor voor Makers om me te helpen. Ik weet hoeveel ze betekent voor Iris en dat wilde ik ook. Ook hiervoor krijg ik subsidie, zo fijn! We hebben begin januari de eerste sessie gehad en het is zo fijn dat er iemand meedenkt! We hebben concrete acties en doelen afgesproken en dit helpt me nu al enorm met bezig zijn. De lat mag lager en de productiviteit hoger. Ik ben zo blij dat ik in 2024 hulp ben gaan vragen want ik pluk daar nu de vruchten van.

Dit jaar wil ik mezelf meer laten zien. Ik wil kwetsbaarder zijn en meer delen van wat ik maak. Als doel voor 2025 heb ik besloten dat ik dit jaar mezelf kunstenaar wil gaan durven noemen. Zo eng!! Want dat is wat ik het allerliefste wil zijn. En die allerdiepste wensen zijn zo kwetsbaar maar zo waard om voor te leven. Ik ben dus al begonnen met meer maken, laagdrempelig en snel. Dat geeft me zo’n boost waardoor ik makkelijker meer ga doen. Ook heb ik me vrij impulsief aangesloten bij een boekencirkel en dit is nu al heel leuk. We zijn met veertien mensen en hebben allemaal een boekje uitgekozen. Dit kan van alles zijn, een dun leesboek, een prentenboek, dichtbundel of iets daartussenin. Elke maand sturen we het boekje door. In het boek maken we aantekeningen, we onderstrepen, vullen aan en schrijven commentaar bij de tekst. Ook voegen we beeld toe met bijvoorbeeld tekeningen en in mijn geval collages. Ik heb mijn boek net opgestuurd en het eerste boek binnen. Ik ga hier nog even niet teveel over vertellen omdat we hebben afgesproken het voor elkaar als een verrassing te houden. Maar ik ben van plan om in een aparte post meer te vertellen, die moeten de mensen van de boekencirkel dan maar even niet lezen.

Sowieso vind ik lezen heel erg fijn. Afgelopen jaar las ik veel murder mysterie boeken, dit was heerlijk. Dit jaar begon ik met de Agatha Christie challenge die uitgeverij Rainbow elk jaar organiseert en dat was weer genieten. Het is zo leuk om met allemaal mensen tegelijk hetzelfde boek te lezen! Ik vond het Kromme Huis een leuk boek, niet heel speciaal maar gewoon lekker om te lezen. Ook las ik de eerlijke vinder van Lize Spit, een boekenweekgeschenk dus lekker dun, omdat ik tussen deze en een ander boek twijfelde voor de boekencirkel. Een heel mooi boek maar poe, wel heel verdrietig! In november en december las ik je bent prachtig van Ann Napolitano uit, ik vond dat boek zo mooi! Maar ook echt heel intens, tussendoor moest ik het even wegleggen en pas later ben ik weer doorgegaan. Ik hou van boeken om lekker doorheen te racen maar bij dit boek vond ik het zo emotioneel dat ik even een pauze nodig had. Wat het ook wel weer heel mooi maakt, het boek is echt een aanrader.

December sloot ik af met een anti perfectionisme daad. Jaren terug maakte ik een kerstkaart (die het overigens ook prima doet buiten kerst om) die nooit echt goed heeft verkocht. Dit maakte me onzeker en ik zag zelf eigenlijk alleen nog maar wat ik er niet goed aan vond. Maar ik zat wel met allemaal gedrukte kaarten en die zomaar weggooien vond ik ook zonde. Ik besloot om ze nu gewoon zelf te gaan versturen. Een paar jaar terug kon ik mijn verjaardag niet vieren door corona en hier baalde ik zo van dat ik op instagram een oproepje deed of mensen mij een kaart wilde sturen. Ik zou ze dan op hun verjaardag een kaart terugsturen. Ik kreeg een hele berg post, zo ontzettend lief! Alleen vlak hierna werd ik depressief en het duurde echt lang voor ik weer een beetje de oude was. Mensen iets terugsturen lukte hierdoor niet en daar voelde ik me ontzettend schuldig over. Ik besloot nu de koe bij de horens te vatten en al die mensen een kerstkaart te sturen. Ik maakte een extra boodschap over glitter en sparkles en printte die op doorzichtig materiaal (je weet wel, wat we vroeger gebruikte op een overhead projector). Ik vulde zakjes met glitter en er gingen een heleboel kaarten de deur uit. Vervolgens kreeg ik zulke lieve en positieve reacties op de kaart! Echt, Trudy mag zich in een hoekje gaan zitten schamen voor alle nare dingen die ze hierover heeft gezegd want als ik de ontvangers mag geloven is hier niets van waar. Op deze manier begint mijn zelfvertrouwen te groeien en besloot ik de kaart ook nog op instagram te posten. Geen perfecte foto want de batterijen van mijn camera waren leeg en het licht is vreselijk nu maar toch gewoon doen. Ik mag mezelf en mijn werk laten zien. En dat is meteen mijn wens voor 2025, meer doen, minder perfectionisme. En dat wens ik jou ook, samen met een hele berg glitters.