Ik wil dus heel graag vooruit werken, blogs hebben klaarstaan om te publiceren en niet steeds een gat laten vallen. Maar het lukt me nog niet. Wil ook niet elke blog beginnen excuses en klaagzang maarja, leven. Er kwam dit keer ziekte doorheen en hartzeer, onze poes werd aangereden en overleed en dit hakte er flink in. Dus toch excuses, ik schreef dit een paar weken terug al maar ondanks dat het niet meer helemaal accuraat is wilde ik deze blog toch graag posten. En ik werk aan continuïteit, echt waar.

De zomer is alweer bijna voorbij en ergens voelt het alsof ‘ie nog nauwelijks is begonnen. Misschien doordat we geen lange, hete periode hebben gehad? Mees had lekker lang vakantie, we waren veel thuis en dat was prima. Al verlang ik nu ineens naar Franse supermarkten en velden vol lavendel en zonnebloemen. Doe mij nog maar een lang weekend ergens in een kasteeltje op het Franse platteland, s’il vous plaît, ik ben nog niet klaar voor het echte leven om weer te beginnen. De traagheid van nu doet me goed. Het samenzijn, het weinige moeten. Begin juli vierde ik dat ik mijn 40,5 verjaardag, jarig zijn in de zomer leek me heerlijk. Helaas regende en waaide het zo hard dat we binnen zaten, nog net niet met de verwarming aan. Gelukkig konden de deuren open tijdens het toetje en haalde we dat buitengevoel nog even naar binnen. We zwommen in het buitenbad in de buurt, hingen eindelijk de kunst op in mijn werkkamer die al zo lang lag te wachten en vertrokken voor een week naar Denemarken. Dat land voelt als thuiskomen, ik vind het er echt heel erg fijn. Waarom dan toch ineens die drang naar Frankrijk? Misschien omdat we daar als kind altijd heengingen en ik het onbewust het meest associeer met zomer? Ik weet het niet goed en probeer het verlangen er maar gewoon te laten zijn.

De afgelopen jaren vond ik de zomer vaak een lastige periode. Het leek alsof iedereen lol had, leuke dingen deed en vooral buitenshuis aan het genieten was. Het stak dan extra als dat mij niet lukte, als ik in bed lag met pijn en vooral last had van de warmte. Ik vind dit nog steeds moeilijk maar het lukt me steeds meer om dit gevoel er te laten zijn. En gelukkig lukken er ook weer meer dingen, al loop ik tijdens zo’n vakantie in het buitenland weer keihard tegen al mijn grenzen aan en poe, dat is me een potje frustrerend.

Nu flirt de herfst voorzichtig met het einde van de zomer, beginnen de scholen weer en komt het ritme terug. Ik ben bezig met nadenken over wat ik echt wil en vooral ook kan. Want ik wil zoveel en het is zo frustrerend als dat niet lukt. Ik probeer steeds duidelijker te krijgen wat ik wel kan, wat wel lukt met de energie die ik heb en keuzes te maken in hoe ik dit doe. Superspannend en vreselijk eng maar erover schrijven helpt enorm. En het is heerlijk om zoveel lieve reacties te krijgen nu ik weer blog, dankjulliewel daarvoor. Tot snel!

Nog een fijne eind september tip: het nieuwe album van Eefje de Visser. Heimwee is een prachtige plaat van één van mijn allerlievelingsartiesten.