In februari besloot ik alles om te gooien en aan de slag te gaan met een idee dat ik had: hartjes maken van verschillende soorten papier en die verkopen. Het was onwijs leuk om dit idee de wereld in te slingeren, en tegelijk ging mijn innerlijk criticus (Trudy heet ze) compleet los.

Zo was ik op een gegeven moment bezig en had ik ineens een ingeving voor een hartje voor iemand. Ik ging papieren zoeken en alles viel in elkaar. Het klopte gewoon. Dat moment is zo magisch. Dat gevoel kan ik niet beschrijven, het is echt heel bijzonder. Ik heb dit ook als ik een collage maak en ik zie een beeld ontstaan. Vaak (altijd) moet ik hiervoor eerst door momenten van onzekerheid en weerstand. Dan zie ik het niet, twijfel ik aan alles en groeit mijn frustratie. Inmiddels weet ik dat ik dan juist door moet zetten. Gewoon doorgaan, en bijna altijd komt het dan vanzelf goed. 

Zo ging het ook afgelopen maand. Poe, wat ging ik door een achtbaan van emoties. Waar was ik aan begonnen? Zaten mensen hier wel op te wachten? Kon ik wel aan mijn eigen eisen voldoen? Maar elke keer als ik weer een hartje aan het maken was, was ik zo blij. Het was zo fijn om te doen, en het is zo bijzonder als alle puzzelstukjes in elkaar vallen en er onder je handen iets moois ontstaat. Ik ben met recht trots op mezelf. Alles wat ik wilde doen is gelukt, en meer. Ondanks de vermoeidheid en pijn, want ja, die zijn er ook. Ondanks al mijn twijfels, onzekerheden en Trudy die zegt dat dit echt een heel dom idee was. Maar Trudy schreeuwt niet meer de hele tijd. Want hoe meer ik maak en hoe meer ik doe, hoe meer ik naar mijn hart luister en blijf creëren hoe zachter haar stem wordt. 

Heb je de film Inside Out 2 gezien? Nee? Dan even doorscrollen naar de volgende alinea, want spoileralert. Wat ik zo mooi vind in deze film is dat ze de onzekerheid (in het Engels noemen ze haar Anxiety, onzekerheid dekt niet helemaal de lading) van Riley aan het eind een stoel geven met een dekentje en een kopje thee. Deze emotie hoort er gewoon bij. En in plaats van die krampachtig proberen te negeren of weg te duwen, kunnen we die ook geruststellen. Er laten zijn. Niet zo hard laten schreeuwen dat het je overspoelt, maar rustig in een hoekje met een kop thee. Dat probeer ik nu met die ontzettend kritische stem in mij.

Daar gaat ook deze collage over. Ik probeer steeds meer mijn minder fijne emoties te omarmen. Ook die emoties zijn deel van mij en maken mij tot wie ik ben. Ik hoef niet bang te zijn voor Trudy en hoef ook niet boos en gefrustreerd te zijn dat ik alweer last van haar heb. Ze mag er zijn. Kom maar bij me zitten, dan kletsen we even en drinken we thee. Je mag er zijn, het is goed. Maar ik ga wel doen wat ik wil. Want het is veilig en je hoeft me niet tegen de leeuwen te beschermen. Ik red me wel.