Ik kreeg net een tweet binnen met daarin dit plaatje. Wow. Dankjewel Tineke. Ik krijg er een brok van in mijn keel.
Ik zit nu zes maanden ziek thuis. De bedrijfsarts zei vorige week dat er in die zes maanden geen verbetering is opgetreden. Over drie maanden hoef ik pas weer terug te komen. Hij verwacht niet dat er snel verbetering komt. Ik weet dit wel maar om het zo te horen raakt me toch. Ik vind zelf snel dat ik me aanstel, dat het aan mij ligt, dat ik nog wel kan. Maar het gaat niet. Ik kan het niet. Naast de (inmiddels chronische) pijn ben ik heel regelmatig ziek en aan de anti-biotica. Mijn energie is nul, ’s middags strompel ik uitgeput naar mijn bed. Ik kan niet goed voor Mees zorgen en voel mezelf tekort doen als vrouw. Toch probeer ik mijn leven geen klaagzang te laten zijn. Ik geniet van schoonheid, van lachen met mijn lieverds, knuffelen met onze kat, leuke gesprekken op social media. Een appje van een vriendin. Of ineens, out of the blue, een sterkte tweet met mooie quote. Nogmaals dank daarvoor Tineke. En dank, al die anderen die er steeds weer voor me zijn.
Het plaatje komt uit de scheurkalender van de Flow, een van mijn favoriete tijdschriften.
8 Comments
Wouw! Een kleine daad een groot verschil. Lovely!
Ik voelde me zelf ook erg aangesproken, mijn leven wordt beheerst door een stomme depressie.. en daar was 14 september (ik loop altijd een beetje achter en ook de scheurkalender moest het ontgelden ;)).
Ik denk aan je! Liefs
He bah, wat onwijs vervelend zeg. Helaas weet ik een beetje wat je doormaakt, heel veel sterkte. En mooi hoe zoiets kleins iets groots voor iemand anders kan zijn! Liefs en keep your head up! xx
Zo herkenbaar! Wees niet te streng voor jezelf en probeer zoveel mogelijk te genieten van dat wat nu is, zelfs in het donker valt er altijd nog iets te zien.
Zo waar! Dankjewel, lief van je!
Onnodig te zeggen, want je weet het: ik herken alles wat je schrijft. Ik kwam in 2005 ziek thuis te zitten en kan dat in alle eerlijkheid nog steeds niet accepteren. Zo zou ik dit bericht niet moeten typen, want zelfs dat is te belastend, maar als ik ergens ongelukkig van wordt is het wel niets doen. Dus dan maar veel pijn en altijd moe… Dikke knuf!
heel heel heel herkenbaar. en niet fijn dat je het herkent maar wel fijn om niet de enige te zijn!!! big hug back!
ik had je blog al een tijdje niet gelezen, en zie nu deze post. Wat vervelend voor je, maar heel herkenbaar. Ik heb 3 weken geleden ook het nieuws gekregen dat mijn eeuwige pijn en vermoeidheid het gevolg zijn van een chronische aandoening. Aan de ene kant blij dat ik er nu een verklaring voor heb, aan de andere kant zwaar balen dat het nooit meer goed komt en ongeneeslijk is. You are not alone. x
Och jeetje, dat is heftig nieuws! Kunnen ze je wel iets van revalidatie ofzo aanbieden? Veel sterkte en ook jij bent niet alleen… xx