Na een lange zomer is het nu herfst. De zon heeft plaatsgemaakt voor regenbuien en onze tuin ligt vol bladeren. Het is minder lang licht, iets waar ik altijd moeite mee heb. Daarom wandelen we. De ene keer een kort rondje, de andere keer een langere wandeling. Niet te lang want dan gaat Mees tegenstribbelen. Dan biedt de app van Natuurmonumenten uitkomst, op een aantal punten tijdens de wandeling krijgen we een verhaaltje te horen over het natuurgebied waar we zijn en de vogels die er leven. Mees vindt het prachtig, hij is dol op dieren en weet van heel veel vogels de juiste naam. Niet voor niks een Mees dus ;) Dit keer nam ik mijn camera mee maar vaker doe ik dit niet en blijft ook mijn telefoon in mijn zak. (Helemaal niet bereikbaar durf ik niet, stel dat er iets gebeurt, maar in de zak en alleen eruit voor een verhaaltje over de natuur en niet voor social media is een goede middenweg.) Uitwaaien, hoofd leegmaken, zijn. Opladen, warm lopen, de batterij opladen en frisse lucht inademen.

We wandelden door een natuurgebied met laag water, een snackbar voor vogels noemen ze het. Tijdens onze wandeling kwam er een gigantische zwerm ganzen overvliegen die neerstreken in het water. Ik weet niet wat mooier was, de ganzen zien vliegen of Mees zijn gezicht…

Ik vind het soms best een lastig evenwicht, ik wil opladen en uitwaaien, Mees verveeld zich snel, is moe en wil getild worden. Of loopt te slenteren terwijl ik gewoon met mijn neus in de wind mijn hoofd wil legen. De vele vogels in dit natuurgebied waren wat dat betreft ideaal, Mees vond ze prachtig. Ook hadden we het bladeren boekje mee dat bij de laatste Flow zat, geïllustreerd door Maartje van den Noort. Tijdens onze wandeling zochten we bladeren en de juiste naam van de bomen. En er was een dino mee, op af en toe een luide brul na heeft ‘ie zich prima gedragen en geen enkele vogel opgegeten. Niet zover ik weet in ieder geval…