Vandaag is het de twintigste. Vandaag is het twee jaar zeven maanden geleden dat mijn moeder overleed. Elke maand op de twintigste sta ik even stil. Slik ik even een keer extra en denk ik nog een beetje meer aan haar. Meestal koop ik bloemen. Of ik brand een kaars of mompel wat over dat Mees alweer zo groot is en ik haar zo mis. Dat missen doe ik elke dag. Maar als ik zie dat het weer die twintigste dag van de maand is steekt het even extra. Naast het missen sta ik ook iets stiller. Loop ik wat langzamer en probeer ik alles nog meer in me op te nemen. Te genieten, te zien, te horen en voelen. Omdat het zomaar voorbij kan zijn. En omdat ik het fijn vind om iets te doen met mijn gevoelens doe ik dan vaak iets. Toen mijn moeder een jaar was overleden schreef ik haar een brief op papier waar bloemenzaadjes inzitten en begroef die bij haar graf. Ik moet binnenkort maar eens gaan kijken of er al iets is gaan groeien daar.
Van Jurianne Matter kreeg ik een setje bootjes, Rite de Passage. Ze gaf ze me op een beurs en de tranen sprongen me in de ogen, zo mooi zijn ze. Maar wat het voor mij extra bijzonder maakt is dat ik weet welke gedachte erachter zit. Dit is geen commercieel product maar een wens van haar die voortkomt uit verdriet. Een wens om iets tastbaars te maken om dat grote, ongrijpbare verdriet wat rouw is een klein beetje handen en voeten te kunnen geven. Toen Jurianne bezig was met deze bootjes kwam ze bij ons op bezoek en had ze een proefmodel bij zich. Rutger en ik probeerde heel netjes ons gezicht in de plooi te houden want het leek meer op een patatbakje dan op een bootje. Nu komt Rutger uit een familie van botenbouwers en heeft hij altijd gevaren. Hij maakte wat schetsjes, deelde zijn ideeën en na een wandeling langs de Amstel zwaaiden we Jurianne uit. Om daarna een lovend mailtje te krijgen dat ze zo mooi werden. De bootjes voelen dus ook een klein beetje als van ons.
Ik had eigenlijk bedacht dat ik een bootje voor mijn moeder ging beschrijven en te water ging laten en dat ik daar dan foto’s van zou maken. Maar dat voelt te intiem. Ik ga dat een keertje doen, op een rustig moment, zonder social media en camera. Gelukkig maakte Valerie weer prachtige foto’s van de bootjes. Ze heten Rite de Passage, wat overgangsritueel betekent. De bootjes zijn biologisch afbreekbaar en als je kaarsjes van bijenwas gebruikt zonder het aluminium hulsje dan is het helemaal goed. Je kan de bootjes natuurlijk ook voor hele andere gelegenheden gebruiken, dit is mijn beleving hierbij, dat is voor iedereen anders.
Meer info over de bootjes en Jurianne Matter vind je hier. Je kan de bootjes onder andere bij het Zijstraatje kopen.
8 Comments
Mooi verhaal Imke. Ik weet verder niet zo goed wat ik er op moet zeggen, maar wilde toch graag een berichtje hierop achterlaten… Fijn dat er zulke mooie ontwerpen zijn die helpen om groot verdriet een klein beetje te verwerken.
Liefs Danielle
Dankjewel, lief van je. Er valt ook niet veel op te zeggen, weet zelf ook nooit woorden voor een ander. Maar een berichtje is al superlief. En ja echt super dat er mensen zijn die zulke mooie dingen maken die een beetje helpen.
Liefs, Imke
Wat een prachtige bootjes <3
Een groot verdriet om je moeder al zo vroeg te moeten missen. Sterkte
xx
Mooi he?! Ik vind ze ook echt prachtig. En ja, is best heel zwaar… Dankjewel voor je berichtje.
xx
mooi geschreven Imke, en ze zijn ontroerend lief die bootjes. Toi toi toi. x
Dankjewel, lief van je! xxx
Wat een mooi idee! En de foto is prachtig zo met die bootjes op het water.
Ja tof he? De foto’s zijn inderdaad heel mooi!