Hoera, er is een nieuwe Janne Schra! Misschien alweer oud nieuws maar ik ben zo blij met dit nieuwe album dat ik er toch nog wat over wil schrijven. Het nieuwe album Ponzo is zo fijn, zelf noemt Janne het een ode aan de positiviteit, en zeg nou zelf, van alleen de gele hoes ga je toch al stralen?! Al vind ik het album niet alleen maar blij, dat is te oppervlakkig voor deze plaat. Er is een goede afwisseling met melancholische en rustige nummers als ‘Good Now’ en ‘Little Bamboo’ naast het super vrolijke ‘Everything I Do Ooh Ooh’. De nummers zijn aanstekelijk, het gebeurt me regelmatig dat ik de hele dag met een liedje van deze plaat in mijn hoofd rondloop. (Of ermee wakker word…) Waarom ik Janne zo leuk vind? Ik vind het lastig om hier een duidelijk en kort antwoord op te geven. Het voelt alsof ze met mij mee groeit (of ik met haar). Ze is iets ouder dan ik ben, we schelen drie jaar. Met onze verloving kregen we van een vriendin het album ‘Six White Russians and a Pink Pussycat’ van Room Eleven, de band waar zij toen in zat. Ik heb die cd grijs gedraaid, kon me er zo mee identificeren en vond het ontzettend fijne muziek. Later ging Janne verder onder de naam Schradinova, ze werd volwassener, meer zichzelf, en ik ook. En nu is ze bezig onder haar eigen naam. Ze gaat interessante samenwerkingen aan (Met bijvoorbeeld het Robin Nolan Trio! Die cd is zo tof!) en nu dan Ponzo. Een plaat opgenomen in haar eigen thuisstudio, samen met haar vriend, Torre Florim (van De Staat). Persoonlijk, eigen, een muzikaal pareltje. En niet alleen op cd maar ook op vinyl, niets fijner dan plaatjes draaien. Ik ben fan!
Wie zie ik 20 maart in Paradiso?
Naast prachtige muziek schildert Janne ook. Bij het album heeft ze een zeefdruk gemaakt, ik vond ‘m zo mooi dat ik ‘m ook kocht, nu nog een mooi plekje zoeken om deze dame op te hangen.
1 Comment
Jaa, ik ben het met alles eens! (: