Vorige week konden wij onverwacht terecht bij Anouschka Rokebrand voor een loveshoot. Mees ging donderdag en vrijdag logeren bij opa en oma en het leek me super leuk om weer eens iets romantisch samen te doen met Rutger. Inmiddels zijn we al weer tien jaar samen en acht jaar getrouwd! We kennen elkaar super goed, hij is mijn maatje, mijn beste vriend en mijn lover. Maar soms is het zo makkelijk om op te gaan in de sleur van alledag. Super fijn dus om weer eens iets echt samen te doen!

Op donderdag waren we de hele dag onderweg om spullen op te halen en naar mijn atelier te brengen. (Jaaaa! Ik heb een atelier!! Zo onwijs tof! Vlakbij Mees zijn school in een kas waar hortensia’s gekweekt worden heb ik nu een eigen plekje. Binnenkort foto’s!) Vrijdagavond hadden we afgesproken met Anouschka voor de shoot. De dagen voor de shoot was ik best gespannen. Want hoe vaak kregen we nou zo’n kans? We moesten dit met beide handen grijpen en er alles uithalen. Dus regelde ik dat Rutger nog even naar de kapper ging, plande ik een afspraak bij de kapper om mijn haar te laten föhnen en zocht ik naar een plek om mijn wenkbrauwen te laten bijwerken en mijn make-up te laten doen. Onze eigen (geweldige) kapper is met zwangerschapsverlof, best een uitdaging om iemand te vinden die net zo goed is. Gelukkig kon ik degene vinden die mij vroeger altijd knipte. Ik had me nog nooit ergens laten opmaken en mijn wenkbrauwen pluk ik meestal zelf een beetje bij om ze dan af en toe goed te laten bijwerken tijdens een gezichtsbehandeling.

En dan onze kleding. Wat wilden we eigenlijk? Niet te casual maar wel ons. Op de een of andere manier kan ik onder druk helemaal niet goed kiezen, ik verlies dan uit het oog wat ik zelf wil en ga ontzettend ingewikkeld denken en doen. Uiteindelijk kwam het erop neer dat ik Anouschka vroeg of het goed was of we drie outfits meenamen… Gelukkig is ze erg flexibel en relaxed haha!

Wat een leuke dag samen had moeten worden werd uiteindelijk rennen, vliegen en neerstorten. Terwijl Rutger bij de kapper zat rende ik het winkelcentrum rond op zoek naar een nog betere outfit. Die ik natuurlijk niet vond en waar ik alleen maar moedeloos van werd. Want wat ik had uitgekozen was prima, ik had helemaal niks anders nodig. Toch zei er iets in mijn hoofd dat er vast ergens iets nog beters was. Onze eigen kapper bleek Rutger een stuk beter te kunnen knippen: nog meer stress. Het föhnen bij mijn oude vertrouwde kapper was gelukkig wel heel fijn. Ware het niet dat ik ondertussen had bedacht dat het toch wel erg leuk was om nog wat pioenrozen te hebben bij de shoot. Mijn lievelingsbloemen zijn op sommige plekken al verkrijgbaar, het seizoen is net begonnen. Dus terwijl ik rustig bij de kapper zat was Rutger aan het rondrennen op zoek naar pioenen… Hij vond ze maar die zaten nog helemaal dicht, missie mislukt.

En toen naar de make-up. Ik liet me aanpraten dat het een erg goed idee was om voor het eerst in mijn leven mijn wenkbrauwen te laten verven en werd vervolgens opgemaakt door een wel erg enthousiast meisje. Veel later dan afgesproken stapte ik de winkel uit, met zwaar opgemaakte ogen, dikke wenkbrauwen waar de resten verf nog inzat, nep wimpers en een dikke laag foundation (‘Ik ga je even lekker contouren, staat je práchtig.’) In de auto zat ik bijna te huilen, ik voelde me zo niet mezelf. En ik voelde me bovenal een enorme mislukkeling. Ik had me weer laten leiden door mijn perfectionisme. In plaats van te vertrouwen op mijn intuïtie liet ik me leiden door mijn onzekerheid en twijfels.

Gelukkig liep het toch nog goed af. Ondanks dat alles enorm uit liep en we daar heel gestrest van werden lukte het ons om onszelf te herpakken (lang leven mijn lieve nuchtere man!). Thuis waste ik alle make-up van mijn gezicht en in de auto maakte ik mezelf opnieuw op. Gewoon, zoals ik dat altijd doe als ik iets leuks of bijzonders heb. Mascara, lippenstift, beetje foundation en blush en klaar. Ik trok aan waar ik me lekker in voelde en Anouschka deed de rest. Door haar waren we vrij snel ontspannen en zo konden we er toch enorm van genieten. Van de zon, de bloemen, de mooie omgeving en vooral elkaar. Elkaar diep in de ogen kijken, dicht tegen elkaar aanstaan en heel veel lachen, de ingrediënten voor een heerlijke avond. En die pioenen? Die vonden we op het allerlaatste moment, toen we door de Albert Heijn renden voor een snelle maaltijd en ik allang had losgelaten dat het perfect zou gaan. Het resultaat van de shoot zal ik hier delen als alle foto’s er zijn.