Vandaag is het zes jaar geleden dat mijn moeder heel plotseling overleed. De dag daarvoor had ik haar nog gezien, dat was net als deze week een woensdag. Ik werkte nog in het onderwijs en moest snel naar school. Het laatste wat ik tegen haar riep voor ik de deur uit rende was ‘Morgen vroeg hè?!’. Maar de volgende morgen stond ze op om een kwartier later voor altijd te blijven liggen. Dit was zo’n enorme schok, traumatisch durf ik wel te zeggen. De eerste jaren was het verlies ook enorm, het gat dat ze achterliet deed zoveel pijn en ik kon me niet voorstellen dat dit ooit minder zou worden. Toch merk ik dat het anders wordt. Deze week had ik minder last van dat allesomvattende verdriet, sowieso is het de laatste jaren dragelijker. Het gemis blijft altijd maar zit nu meer in kleine dingen. Als Mees iets nieuws kan en ik dit niet met haar kan delen. Of ik niet even kan bellen voor advies. Bij al het geregel rondom mijn oma’s overlijden mis ik haar enorm. En als ik zomaar onverwacht iets van haar tegenkom of terugvind, zoals met dit klavertje vier. Ik had mijn vader om telefoonboeken gevraagd om bloemen in te drogen. Toen ik één van de boeken opendeed zat daar dit klavertje vier in, netjes in een velletje keukenrol. Had zij daar jaren geleden in gestopt om te drogen. Op zulke momenten is de pijn weer even scherp en mis ik haar heel erg.
Vannacht had ik dit ook. Ik sliep onrustig, werd steeds wakker en elke keer als ik op de klok keek besefte ik me dat ze zes jaar geleden nog leefde op dat moment. Tot ik om half zeven wakker werd. Toen overleed ze. Ik heb de hele ochtend al een brok in mijn keel, weet niet goed wat ik met mezelf aanmoet. Vanmiddag ga ik met mijn vader en zusje naar de begraafplaats, het is fijn om dat machteloze gevoel wat handen en voeten te geven door samen te zijn en dingen te doen. Dus kocht ik vanmorgen bloemen en maak ik daar zo een boeket van. Aan het verdriet kan ik niets doen en dit geeft een beetje houvast. Dit schrijven ook. Het woorden geven. Het delen. Alle steun die ik al jarenlang krijg op social media vind ik heel bijzonder. Met sommigen heb ik al zo lang contact. Dank daarvoor, heel veel dank.
De prachtige foto’s zijn gemaakt door Nina Voordes. Volg haar vooral ook op instagram, op haar werk account en persoonlijk.
15 Comments
Heel herkenbaar, ik mis mijn schoonouders al zo lang. Dat op de klok kijken en denken zoveel jaar geleden om deze tijd was ze er nog. Het vinden van twee dezelfde baby boeken exact dezelfde die ik voor Isa kocht zodat al mijn kinderen een Raad eens hoeveel ik van je houd baby boek hebben. Een pakketje nog geadresseerd aan Thea op de Tienraaikade met een duplo pakketje van Nijntje erin. Gespaard bij Danone vast eens in de hoop dat er kleinkinderen zouden zijn. En die zijn er! Isa lijkt elke dag meer op haar. Kyara heeft haar krachtige persoonlijkheid. Ze houden van tekenen alle drie net als hun opa en Isa wil haar kamerkleur uitzoeken met de kleuren waaier van opa Wil. Het wordt nooit echt minder. En ik zie dat jij hetzelfde doormaakt. Hang in there, je doet t fantastisch en ik weet zeker dat ze ergens waar dan ook heel erg trots zit te zijn op jullie! Dat moet wel.
Wat heb je dit mooi geschreven, ik las het met tranen in mijn ogen. Heel veel liefs!
Veel liefs terug!
alleen maar een dikke knuffel meis! *knufff*
Dankjewel!
Knuffel!
Dankjewel!
Sterkte ♡
Dankjewel!
Ik voel met je mee! Je verwoord het zo mooi Imke. Wat kan het je overvallen soms toch he? Zeker als je dan zo ineens iets doet ‘in haar’ (en bij mij ‘in zijn’) voetsporen… dan is het zo dichtbij allemaal. Dankbaar ben ik dat je af en toe hierover deelt.
Zo lief. En wat fijn om te horen dat je het fijn vindt dat ik dit deel! Want soms denk ik echt van zit iemand hier wel op te wachten? En ja, moeilijk hè… Jij ook sterkte en veel liefs!
Ik had het lezen van je blogpost een beetje uitgesteld. Wist dat het me zou raken, en soms is dat even teveel. Ik weet dat jij dat snapt.
Wat heb je het weer mooi omschreven.
En het moment dat je het klavertje liet zien, toen was ik ook ontroerd. X
Snap ik helemaal. En ook als je het niet leest snap ik dat. Lief dat je het wel deed en een comment achterliet. Veel liefs
Lieve Imke,
Ik haal zo veel steun uit jouw eerlijkheid en openheid. Fijn lieve pure mensen.
Helaas zijn er geen woorden om troost te bieden aan het verlies van je mama! Maar een ding is zeker, ze heeft een prachtig mooi mens op de wereld gezet.
Liefs Noortje
Ah, wat een onwijs lief bericht! Dankjewel, echt. Liefs!