Het begon allemaal met een tweet van Antonie. Iets met een lipstick challenge en dat dit niet erg genderneutraal zou zijn. Hij stelde daarom 30 dagen selfies zonder context maken voor. Dertig dagen lang elke dag een selfie plaatsen zonder verdere uitleg erbij. Dit leek mij wel wat en in een opwelling twitterde ik dat ik meedeed. Daarna ging ik twijfelen, was dit wel wat voor mij? Wat zouden anderen ervan vinden? Maakte ik mezelf nu niet belachelijk? Misschien zou iemand me wel narcistisch vinden. Of stom. Of lelijk.  Na wat mitsen en maren te hebben afgewogen besloot ik maar gewoon te beginnen. De eerste selfie die ik maakte hiervoor is meteen ook de meest kwetsbare. In bad, zonder make-up, tijdens een baaldag. Ik besloot toen dat ik deze dertig dagen niet mooier zou maken dan ze waren. Niet speciaal make-up op te doen voor een foto. Ook de slechte dagen mogen er zijn. Wel ging er over elke foto een zwart-wit filter en bewerkte ik ze met de app Snapseed, dat dan weer wel. In de maand oktober plaatste ik elke dag een selfie zonder context op mijn twitteraccount en in mijn instagram stories. Dus geen uitleg, geen tekst met verontschuldigingen, alleen een foto.

Deze foto maakte ik op de tweede dag van de 30 dagen selfies zonder context. Even snel op de parkeerplaats bij school terwijl ik met Mees naar de auto liep. Ik twijfelde nog of ik ‘m wel zou plaatsen, mijn brillenglazen vertekenen mijn gezicht zo gek. Toch is dit veruit de meest bekeken selfie van allemaal. En als ik eerlijk ben zie ik hier ook best een leuke vrouw. Want ondanks dat ik veel vermoeide gezichten zie gaf dit project me vooral een positief gevoel. Ik ben altijd super kritisch over wat ik doe, wie ik ben en hoe ik eruit zie. Maar als ik dan door al die foto’s bladerde zag ik daar best af en toe wat leuks tussen. Daarnaast was het vooral ook heel leuk om samen te doen met Rutger en Mees. Zij hielpen elke dag met een foto uitkiezen en dat was soms best hilarisch. Hierbij ook wat foto’s die het niet zijn geworden maar te leuk zijn om niet te delen:

Mijn lievelingsfoto van deze serie is trouwens helemaal niet perfect. Onderkin, pukkeltjes en voor wie goed kijkt een verdwaalde kaart van een spel achter mijn nek. Maar het plezier en vooral de liefde spat er vanaf. Zo blij met deze twee mannen!

Afgelopen maand was niet mijn beste maand. Wie goed kijkt ziet vaak mijn bed, de bank en mijn pyjama. En mijn lievelingswoontrui waar ik in kan verdwijnen. Dit project gaf me elke dag wat afleiding. Het volhouden en afmaken maakt me super trots. En als ik zie wat een toffe verzameling foto’s het is geworden word ik blij. Daarom wilde ik dit graag ook hier delen. Schoonheid zit niet in perfectie maar in een lach en lichtjes in je ogen. In liefde.

Liefde ook voor jullie. Na mijn super kwetsbare post kwamen er zoveel mooie en hartverwarmende reacties, ik ben er nog stil van. Dankjulliewel.