Vandaag is Mees vijf geworden. Vijf! Ik weet nog dat ik vijf jaar werd en ik het zo tof vond dat ik nu, als iemand me vroeg hoe oud ik was, een hele hand kon laten zien. Tegelijk besefte ik me dat dit voorbij zou gaan, na een jaar moest er een vinger bij en was dat perfecte ronde getal er niet meer. Toen al besefte ik ergens diep van binnen dat dingen eindig zijn.

Lieve mama, ik mis je zo. Het doet niet meer zoveel pijn als eerst. Soms voel ik me daar schuldig over, alsof ik je minder mis en minder van je hou als het minder pijn doet. Maar dat is niet zo. Je bent mijn moeder, ik werd een mensje in jou buik. In jou ligt mijn oorsprong. Zonder jou was ik hier niet en nu ben jij niet hier. Dat klopt niet. Mijn hoofd snapt dat niet. Ondanks dat ik het niet snap is het besef dat jij er niet meer bent langzaam ingedaald. Mees zei laatst dat hij je mist. Dat hij zijn oma mist. Jullie waren zo leuk samen, zo gek op elkaar. Hij herinnert niet veel meer van je, daarvoor was hij te jong toen jij overleed. Maar hij weet dat je er was. En dat je er niet meer bent. Niks zal dat ooit kunnen vervangen.

Mees is vandaag jarig. Vijf! Ik ben alweer vijf jaar moeder! Weet je nog dat ik je snikkend vertelde dat ik zwanger was? Jij belde dat opa niet lang meer zou leven vlak na mijn eerste echo en ik kon het niet voor me houden. We waren zo blij. Toen hij geboren werd was het even spannend, hij was zo klein en kwetsbaar. Je zou hem nu moeten zien. Een blonde bos krullen (die ik nooit mag kammen of wassen) en ondeugende ogen. Die ogen heeft hij van jou, dat zagen we meteen. Jij leeft door ons voort mama, ook al ben je niet meer hier. Ik zou je zo graag even willen bellen, even willen vertellen hoe blij Mees wakker werd toen hij zich realiseerde dat hij vandaag jarig is. Met je willen overleggen over de taart en zeggen dat het zo gek is om alweer zo lang moeder te zijn. Je gewoon even spreken. Heel even maar. Heel even.

Je zou zo trots op hem zijn. Hij doet het zo goed. Maar hij is ook gevoelig en kwetsbaar. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet denk aan hoe blij ik ben met hem. Met mijn mannen, met wat ik heb. En tegelijkertijd realiseer ik me elke dag weer dat dit zomaar weg kan zijn. Het leven is zo kwetsbaar en fragiel. Ik wil niet ze niet verliezen, ik wil mijn liefdes heel dichtbij houden. Maar dat kan niet. Als moeder moet je loslaten en als er iets is dat jij me hebt geleerd is dat het wel.

Mees is net zo ondernemend als ik vroeger was, hij wil altijd bij kinderen spelen en regelt dat allemaal zelf. En hij kan zijn naam schrijven! Hij herkende gister ineens de M en de E in mijn naam. ‘Mama, kijk! Dat zijn mijn letters in jouw naam!’ En zo is het, hij zit in mij en ik in hem. Net zoals jij in mij zit en in hem. Jij leeft voort door ons. En elke keer als ik weer bang ben dat er iets naar gaat gebeuren zegt Rutger tegen me ‘een mens lijdt vaak het meest door het lijden dat hij vreest’ dus stop met bang zijn en geniet van het hier en nu. Maar tussen dat hier en nu sta ik even stil bij jou. Bij wie jij was en hoe erg ik je mis op een dag als vandaag. Dan glimlach ik door mijn tranen heen als ik me bedenk dat je, als je nog leefde, maanden geleden al een cadeau voor Mees had gekocht. Dat de grootste kaart op de mat van jou was geweest. Dat je zoveel van hem hield. Ik blijf hem over jou vertellen mama. Want je hoort erbij, je zal er altijd bij horen. Ik hou van je.
Liefs,

Imke