Misschien dat mijn verjaardag wel meer als een jaarwisseling voelt dan Oud en Nieuw zelf. Nou ben ik vlak na de jaarwisseling jarig, op 6 januari, dus het hele nieuwe jaar is nog vers, dat zal ook helpen. Ik ben net een klein kind, nog steeds zenuwachtig voor mijn eigen verjaardag. Al dagen probeer ik Mees uit te horen over de cadeautjes die hij heeft gekocht en lig ik ’s avonds in bed me af te vragen of ik het nou wel of niet leuker vind, ouder worden. Dertig worden vond ik super, ik had eindelijk het gevoel dat ik er een beetje bij begon te horen. Maar nu, zes jaar later, gaat het wel erg hard richting de veertig. En dat is, uhm, zo volwassen…

Ik merkte dat ik dit jaar een beetje vast zat rond de feestdagen. Ik wist niet goed hoe ik me precies voelde en wat ik overal van moest denken. Op instagram kwam het ene na het andere jaaroverzicht langs en het begon me een beetje te irriteren. Niet dat ik het niet leuk vind om andermans hoogtepunten te zien, nee, normaal vind ik dat juist wel gezellig. Dit jaar niet. Goede voornemens sloeg ik sowieso over, van wie of wat ze ook waren. En dan waren er ook nog die tien jaar terugblikken. We gaan immers een mooi rond getal in en wat hebben we allemaal bereikt tussen 2010 en 2020?! Eerlijk gezegd durf ik bijna niet terug te kijken. Ik ben bang dat ik meer dieptepunten dan hoogtepunten kan opnoemen en dat ik helemaal niet zoveel voor elkaar heb gekregen. In ieder geval een stuk minder dan ik zou willen. Aan de andere kant weet ik ook dat het juist fijn kan zijn om even stil te zijn bij wat er was en wat nu is. Om stil te staan bij de mooie en slechte dingen. En om vooruit te kijken. Om te blijven dromen, om na te denken over wat je echt nog zou willen, heel diep van binnen. Ik heb de afgelopen dagen veel stilgestaan. Mijn lijf blijft minder doen dan ik zou willen en noodgedwongen lag ik heel wat uren plat op bed. In die stilte durfde ik heel voorzichtig iets te voelen van de teleurstelling over de afgelopen jaren. En van de mooie dingen die er waren. En heel, heel voorzichtig keek ik ook wat vooruit. Voelde ik kriebels over de dingen die ik graag zou willen doen. Over hoe ik steeds meer de vrouw word die ik wil zijn. En hoe blij ik daarmee ben.

Ik schrijf dit op de laatste dag van mijn 35e levensjaar en ik prijs mij gelukkig met lieve vriendinnen, een fantastische man en een prachtig kind. Ik ben dankbaar voor mijn familie. De afgelopen jaren leerde ik dat de familieband iets heel bijzonders en hecht is, juist door zoveel leed. Tien jaar geleden had ik nooit gedacht nu mijn moeder, oma en tante te hebben verloren. Tien jaar geleden hadden we net de sleutel van ons huis gekregen en begonnen we (ietwat naïef) aan een compleet nieuw avontuur. We wisten echt niet waar we aan begonnen. Als je me toen had gevraagd hoe ik de toekomst zag dan had ik vrolijk geroepen dat we binnen een jaar ons huis helemaal af zouden hebben, ik dan wat kinderen zou baren en we nog lang en gelukkig zouden leven. Of iets van die strekking. Ik wist toen wel al dat ik niet voor altijd in het onderwijs zou blijven, de werkdruk was toen al enorm hoog, net als de lichamelijke belasting. En ik wilde zo graag meer, wat precies wist ik niet maar voor altijd juf? Nee, dat sowieso niet. Inmiddels sta ik niet meer voor de klas. Dat ik door ziekte zou stoppen had ik dan weer niet gedacht. Het huis is nog niet af en in plaats van een hele rits kinderen hebben we een mooie zoon en een hond en een kat.

Ja, ik had nog veel meer willen bereiken in de afgelopen jaren. Ik had nu een succesvol styliste willen zijn. De wens voor meer kinderen is er ook nog steeds. Net als de drang om te schrijven en om te creëren. Ik wil zo graag dingen maken. En dingen maken om te verkopen. Iets doen met al die honderden ideeen die door mijn hoofd zweven maar waar ik geen energie voor heb. Maar als er iets is dat ik heb geleerd de afgelopen jaren van af en aan ziek zijn is het dat niet alleen maar gaat om wat ik allemaal doe maar om wie ik ben. Dat het gaat om hoe ik de dingen doe die ik doe. Om hoe ik omga met de mooie en lelijke dingen in het leven. Om hoe ik omga met mezelf en met ieder ander.

Morgen ben ik jarig. Ik word 36 jaar en heb me nog nooit zo mezelf gevoeld als nu. Heb me nog nooit zo mooi gevoeld. Zo heel. Zo echt. Ik ben er nog lang niet en de weg zit vol gaten en kuilen. Maar ik kom er wel, linksom of rechtsom. Rutger heeft vrij genomen, we gaan samen naar het Voorlinden. Ik heb eindelijk weer de weg naar mijn blog gevonden. Al die woorden en zinnen willen eruit. Ik wil maken. Ik wil schrijven. Ik wil zijn. En voor 2020 hoop ik dat ik steeds meer een weg vind om samen met mijn lijf die dingen te doen waardoor ik tot leven kom. Waardoor ik nog meer Imke ben. En dat wens ik jou ook. Een heel mooi nieuw jaar.

Foto 1 maakten we na één van de hoogtepunten van 2019, een diner bij de Wet van Weber. Dit was na afloop in de parkeergarage waar we nog gloeiden van al het heerlijke eten en drinken, de lieve mensen en fijne gesprekken.
Foto 3 is een quote en tekening van Morgan Harper Nichols, iemand bij wie ik troost vind en die telkens weer zulke rake dingen schrijft. Ik volg haar met heel veel plezier op instagram.