Het is alweer veel te lang geleden dat ik een blog heb geschreven. En hoe langer het duurt hoe moeilijker het wordt om weer te beginnen. Zoveel twijfels en gedachten schieten door mijn hoofd als ik alleen al denk aan weer schrijven. Zitten mensen nog wel op mijn blog te wachten? Waar moet ik over schrijven? Wordt het niet te persoonlijk? Of is dat juist goed? En dus stel ik het elke keer weer uit, is er altijd wel iets anders wat eerst moet gebeuren. Of ben ik simpelweg te moe om ook maar een letter te typen. Maar ondanks dat er honderd dingen zijn die ik nu ook zou kunnen doen zit ik nu hier, met een kop thee en mijn laptop. Om voor het eerst sinds maanden weer te bloggen.

Het is niet dat ik niet wilde bloggen, echt niet. Maar het lukte me niet. Ik kreeg het niet voor elkaar om te bedenken wat ik dan moest schrijven. Voor mijn volgende posts heb ik wel ideeën, ideeën in overvloed zelfs, maar die eerste na zo lang niks schrijven? Ik pieker me suf. Want ik wil wel wat uitleggen over mijn blogstilte, iets, maar ook niet teveel. Wil niet doorgaan alsof er niks aan de hand is. Maar hoe ver ga je? Wat schrijf je wel en wat schrijf je niet? Hoe open ben je? Vragen die iedereen voor zichzelf moet beantwoorden, zoveel is me wel duidelijk geworden de afgelopen maanden. Want wat voor de een werkt is voor de ander helemaal niks. Zelf heb ik respect voor mensen die open zijn over hun goede en slechte dagen. Want het leven is niet altijd mooi en juist het delen van de mindere momenten maakt het op social media wat minder gemaakt. Iets echter. Want hoe vaak laten we niet alleen de mooie dingen zien van ons leven? Ik plaats op het moment elke dag een selfie op twitter en dit valt me best zwaar. Want ik heb best veel slechte dagen. Dagen dat het niet lukt om mijn haar mooi te doen. Dagen dat ik zoveel mogelijk in bed lig. Hoe laat je dit dan zien? Laat je dit zien? Mag het er zijn?

Ik vind 2017 geen makkelijk jaar. Vlak na de jaarwisseling kreeg ik heel veel last van mijn blaas en mijn buik. Alles leek op een blaasontsteking maar hoe vaak mijn urine ook werd onderzocht, dit was het niet. Hierna volgden maanden van pijn en ongemak. Ik werd van de ene naar de andere arts gestuurd en niemand leek te weten wat er mis was. Ondertussen ging mijn lijf alleen maar verder achteruit. Ik heb een chronische ziekte waardoor mijn bindweefsel niet goed is (Ehlers Danlos) en hierdoor is mijn lijf sowieso al kwetsbaarder. Ik heb snel last van pijnklachten en ben vaak moe. Maar met een buikpijn die maar niet over wilde gaan werd dit alleen maar erger. Klachten die ik normaal nog wel kan handelen door mijn dagen goed in te delen werden veel erger. En de buikpijn werd alleen minder als ik plat op bed lag. Je kan je misschien voorstellen dat ook mijn humeur hier niet heel veel beter van werd. Gelukkig zijn we inmiddels achter de oorzaak. Toen ik een verwijzing van een arts niet snapte en zelf ging googelen stuitte ik op ACNES, een beknelling van een zenuw in de buikwand. De omschrijving klopte precies met waar ik al maanden last van had. De huisarts kende het en na twee injecties werd de pijn eindelijk minder. Inmiddels heb ik geen buikpijn meer. Wat een opluchting is dat. Helaas is mijn lichaam wel erg achteruit gegaan en ben ik nog steeds ontzettend moe. Ik ben onder begeleiding van een fysiotherapeut weer begonnen met sporten. Geen wondermiddel want hierdoor heb ik op het moment juist weer meer klachten. Maar ik heb de hoop dat met de juiste begeleiding ik binnenkort weer meer kan.

Ondertussen is het roeien met de riemen die ik heb. Gelukkig heb ik nog wel een paar hele leuke opdrachten mogen doen. Ik word echt heel blij van mooie dingen maken en creatief bezig zijn. Ik zit alleen zo vaak mezelf in de weg. Ben zoveel aan het twijfelen en aan het denken dat ik uiteindelijk niks doe en daardoor vreselijk chagrijnig word. Soms wou ik dat ik mijn hoofd even uit kon zetten, even een stop op alle gedachten en gewoon gaan. Niet twijfelen maar doen. Niet wachten tot alles perfect is maar genoegen nemen met hoe het nu is en gaat. Met alle ups en downs die daarbij horen. Gewoon maar opschrijven wat ik allemaal denk, daar niet te lang over nadenken en op publiceren drukken. En dan wat anders gaan doen en vooral niet de rest van de dag me zorgen maken over wat iedereen wel niet vindt. Want er zijn vast mensen die me te persoonlijk vinden of hier niet op zitten te wachten. Voor hen goed nieuws, binnenkort weer een hoop minder persoonlijke verhalen hier. Blogs over mooie dingen, langzaam leven en fijne inspiratie. En voor de rest: dank voor het lezen, dank voor alle support en laten we echt zijn. Of zoals schrijfster Griet Op de Beeck het zo mooi zegt: “Ik wil een pleidooi houden voor het durven uiten van lelijke gevoelens.” (uit een interview in het NRC, 30 september 2017).

Tot snel!

Illustratie Doubt door Imke Verhoef