Aan het begin van deze maand, op zaterdag 1 september waren Rutger en ik elf jaar getrouwd. Elf jaar! Ik kan me bijna niet voorstellen dat we al zo lang samen zijn (al kan ik me ook geen leven zonder hem voorstellen). Ik heb Rutger leren kennen op mijn zeventiende, we werden aan elkaar voorgesteld door zijn neef, gaven elkaar een hand en dat was voor ons allebei liefde op het eerste gezicht. Er ging echt een soort schok door me heen toen ik hem zag en zijn hand vastpakte. Na deze eerste ontmoeting duurde het nog een half jaar voor we officieel verkering kregen. Helaas duurde dat toen niet lang door allerlei omstandigheden. Toch bleven we vrienden. Jaren later sprong de vonk weer over. Heel leuk maar ook heel lastig. Want wilden we onze vriendschap op het spel zetten voor iets waarvan we niet zeker wisten dat het dit keer wel zou werken? We besloten er toch voor te gaan en twee jaar daarna trouwden we. En ja, we waren jong. Omdat we gelovig zijn wilden we niet samenwonen zonder eerst getrouwd te zijn en ik ben nog elke dag blij dat we deze stap hebben genomen. Maar ik zal het niet mooier maken dat het is, getrouwd zijn is echt niet altijd makkelijk en leuk. Denk dat dat met iedere lange en serieuze relatie zo is. De spanning wordt minder, je raakt in een sleur en neemt elkaar voor lief. Of er gebeuren zoveel nare dingen dat het moeilijk is om het überhaupt leuk te houden in je leven. Nou kan ik inmiddels zeggen dat wij door schade en schande steeds wijzer worden en ik echt dol ben op mijn man. En ik nog steeds af en toe kriebels in mijn buik krijg als ik hem zie. Mijn advies? Vooral doen hoe jij het wilt doen. Samen uitvinden wat voor jullie werkt en vooral niet doen wat anderen doen omdat je denkt dat dat zo moet en hoort. Lekker schijt hebben en samen je eigen regels bedenken, dat werkt uiteindelijk het beste.
Toen wij bezig waren met onze trouwplannen was er nog geen pinterest. Ook geen instagram. Er kwam net een iets hipper tijdschrift over trouwen op de markt maar dat was het wel. Geen toffe bruidsbeurzen en als ik een fotograaf zei dat ik geen standaard bruggetje, beekje, boompje foto’s wilde keken ze me maar raar aan. Gelukkig vonden we heel snel de allertofste locatie. Ik weet nog dat we in de auto zaten en ik ineens een ingeving kreeg en zei ‘Lief, als we gaan trouwen wil ik dat doen in de Westergasfabriek!’ Toen nog helemaal niet hip, het park was nog niet af en er was weinig horeca (wel de bioscoop!). Maar ik kende de plek en was dol op de industriële gebouwen. We namen contact op en het kon nog ook. Niet de goedkoopste locatie maar we mochten alles zelf doen en konden er de hele dag in. Ideaal. Wij waren overigens de laatsten die het zo mochten doen. Ik weet nog dat we een productie overleg hadden en ze ons vroegen wie de catering deed. Wij hadden echt nul verstand van dit soort dingen, alles werd gedaan door vrienden. Maar het mocht en met alle hulp werd het geweldig. We deden alles in het gebouw, de burgerlijke stand met meteen daarna de kerkdienst. Daarna taart (ik wilde persé een knalroze van de taart van m’n tante. We hadden een paar dingen die we heel graag wilden en waar we geld voor uittrokken, de rest ging low budget) en vrije tijd. Iedereen kon op z’n gemak een beetje door het park wandelen of iets anders doen. ’s Avonds eten en een feest. Vrienden gaven een mini concert en er werd gedanst. Omdat we niemand naar huis wilde sturen die dag en geen verschil wilden maken in wie welk deel van de dag mocht komen vroegen we iedereen iets te eten mee te nemen. We hadden hierdoor een enorm buffet met lekker eten. Veel mensen vonden het eerst een beetje gek maar uiteindelijk was het ontzettend leuk en relaxed. Sowieso was de hele dag behoorlijk ontspannen. Er hielpen ontzettend veel vrienden mee en de ceremoniemeesters regelden alles top. Het gebouw zag er prachtig uit en iedereen was vrolijk. Voor de aankleding hadden we twee vriendinnen gevraagd om dit te doen. Achteraf best bijzonder dat ik me hier totaal niet mee heb bemoeid! Maar ze hadden het niet beter kunnen doen, het was echt prachtig. Er hingen zelfgemaakte vlaggenlijnen van kant met plaatjes uit tijdschriften en we hadden zelfs een roze loper. Een andere vriend deed de bloemen. Ik wilde geen boeket omdat ik bang was die ergens neer te leggen en dat vond ik zonde. Dus had ik een polscorsage in plaats van een bruidsboeket. Voor de bruidsmeisjes had hij kleine boeketjes gemaakt met snoep erin, zo leuk!
Toen we bezig waren met alles plannen bedachten we vrij snel dat het ons leuk leek om iets te doen met kleuren die overal in terug zouden komen. We kozen uiteindelijk voor wit en roze, en nee, dit was niet alleen mijn idee. De kleuren kwamen in alles terug, in de aankleding van het gebouw, de taart, mijn jurk, Rutgers pak, de bloemen en de dresscode. We vroegen alle gasten om in hun kleding iets te doen met wit en/of roze. Het was zo leuk om te zien hoe iedereen zijn best had gedaan op z’n kleding en er tijdens de vrije tijd overal stipjes roze en wit rondliepen. Mijn kleding vond ik een stuk lastiger. Normaal vind ik shoppen superleuk maar nu vond ik het echt heel moeilijk. Ik droomde als klein meisje al over mijn bruiloft dus de lat lag behoorlijk hoog. Tijdens een bruidsbeurs waar ik mee was met een vriendin mocht ik ook een jurk passen en die was zo mooi! Het was toen alleen nog veel te vroeg om al aan een trouwjurk te denken dus die jurk heb ik niet gedaan. Toen ik later in een sjieke winkel trouwjurken ging passen voelde ik me totaal niet op mijn gemak. De mevrouw die me hielp zei de hele tijd dingen als ‘Ik weet wel wat jij wilt, ik snap hoe jij bent.’ en kwam dan met jurken aanzetten die ik echt heel lelijk vond. Ik vond deze ervaring zo vervelend dat ik iemand die ik kende heb gebeld of zij mijn jurk wilde maken. Zij is maakte vaker trouwjurken en kon precies maken wat ik wilde. Ik had ooit uit een tijdschrift een plaatje van een prachtige strapless jurk geknipt, zoiets wilde ik. Maar dan zonder een lelijke huidkleurige hoepel eronder, ik wilde dat als ik mijn jurk optilde je roze tule zag. Zo gezegd, zo gedaan. Tijdens het maken kregen we steeds meer ideeën en werd mijn jurk steeds persoonlijker. Uiteindelijk vond ik op een markt kant met bloemblaadjes, dit maakte ze langs de onderrand en ging schuin over mijn schouder. En een paar bloemblaadjes op mijn jurk. Een aantal borduurde ze knalroze. Ook Rutger kreeg een geborduurd werkje achterop zijn (waanzinnig mooie) Hans Ubbink pak. Ik vond ergens schoenen voor een tientje in de uitverkoop en had bloemen in mijn haar. Op en top bruid!
Nu, elf jaar later, zou ik het compleet anders doen. Onze bruiloft was echt super en heel erg eigen en ik kijk er nog steeds met een glimlach op terug. (Ondanks dat er ook van alles misging hoor, maar dat zal ik jullie hier besparen.) Het liefst zou ik nog een keer trouwen, gewoon nog een keer met Rutger. Maar ik denk dat we ons 12,5 jarig jubileum maar goed moeten vieren. Als ik het nu over zou doen weet ik niet of ik mijn jurk weer zou laten maken. Ik zou nu sowieso een veel simpelere jurk willen. Ik ontdekte een tijdje terug de winkel Wild at Heart, ik volg Annika al een tijd op instagram en haar winkel is zo mooi. Ze heeft de mooiste merken jurken en is volgens mij superleuk. Daar zou ik wel een pas afspraak willen! Of een vintage jurk van Laura Dolls of Etsy…. Dit keer zou ik wel een boeket willen, bij voorkeur gemaakt door Judith Slagter. En over de band hoef ik niet eens na te denken. Ik ontmoette Eva en James tijdens Engaged (Ook een aanrader! Eindelijk een echt leuke beurs) jaren geleden en ze zijn zo leuk. Met hun band the Big Swingers zijn ze langzaam Nederland aan het veroveren en ik zou ze dolgraag als band willen. En dan in een kas of misschien wel op het strand… Zo jammer dat je in principe maar één keer trouwt! Maar ik denk zomaar dat we die 12,5 jaar gaan vieren en wie weet wat er dan allemaal in terugkomt van bovenstaand plaatje. Alles vieren wat er te vieren is, toch? Hoe klein ook.
Alle foto’s zijn gemaakt door Geert de Jong/Cheeseworks
3 Comments
Mooi omschreven, ik herken heel veel in jouw verhaal.
De foto’s zijn ook prachtig, deze heb je wel digitaal, wij niet. Afgelopen zomer waren wij al 21 jaar getrouwd… Zo lang!? ja zo lang ;-)
Groetjes,
Stephanie
Oh wow! Zo lang! Heb je wel de negatieven? ;) En dankjewel, lief van je. xximke
Oh wauw, wat een mooi lief stuk! Dat strand en kas gevoel samen kan bij Club Zand hier bij Castricum. Ik heb daar mijn 40ste verjaardag gevierd en wat een fijne mensen. Lekker eten, en echt nog aandacht voor details. Ik vroeg om een marshmallow waardig vuurtje op het strand na zonsondergang…Nou dat heb ik geweten, mensen hebben het er nog steeds over. Maar ook als je niet trouwt of iets te vieren hebt een heel fijne plek.